[Interzis Dragtose!] Chapter 11

Chapter 11

CUT SCENE

“เป็นของฉันนะดีพอ” สิ้นเสียงทุ้มริมฝีปากหยักได้รูปก็ทาบทับลงมาอีกครั้ง มันทั้งอ่อนหวานและร้อนแรงเกินครั้งไหนๆ น้ำใสไหลเลอะแต่กลับไม่มีใครสนใจ ฉันอาจจะพ่ายแพ้ให้เหรินจวิ้นจริงๆ ก็ได้

“ระ... เหริน” ฉันเอ่ยเสียงกระท่อนกระแท่นหลังจากคนตัวโตผละริมฝีปากออกไป นิ้วเรียวยาวไล้วนสะกิดจุดอ่อนไหวผ่านเนื้อผ้าจนต้องจิกเล็บลงบนวงแขนแกร่งเพื่อระบายความรู้สึกที่มันตีตื้นขึ้นมา

          ไม่มีการตอบรับใดๆ รู้ตัวอีกทีฉันก็นอนราบกับกระโปรงรถโดยมีคนตัวโตคร่อมทับอยู่แล้ว อากาศเย็นโดยรอบไม่ได้ทำให้ร่างกายที่อุณหภูมิสูงกว่าปกติของฉันตอนนี้สะทกสะท้านเลย

“ดีพอ” นัยน์ตาสีนิลจ้องมองตรงมาที่ฉัน ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาถอดแหวนออกไปเมื่อไหร่ สายตาแน่วแน่ที่ส่งตรงมากับสัมผัสนุ่มหยุ่นบนหลังมือมันทำให้อบอุ่นและรู้สึกเชื่อใจ “มันจะโอเค ไว้ใจฉันไหม”

“เหริ- อ๊ะ!” ยังไม่ทันจะได้เรียกชื่ออีกคนก็ต้องเปล่งเสียงครางออกมาแทน มือซนเลิกเดรสเอ็มไพร์ลายดอกไม้ที่ฉันใส่มาขึ้นก่อนจะฝังหน้าลงกับแพนตี้ลายลูกไม้ตัวจิ๋ว

          ลิ้นร้อนลากไล้ผ่านเนื้อผ้าจนฉันสะดุ้งเกร็งเผลอจิกเล็บลงบนแขนแกร่งที่ยึดสะโพกตัวเองเอาไว้ นิ้วเรียวยาวที่ซนไม่แพ้กับเรียวลิ้นไล้วนเขี่ยไปมาจนหลายครั้งที่ต้องยกสะโพกขึ้นหนี

“อ๊ะ! อาเหริน...”

“หืมมม ว่าไงคะ” เสียงแหบพร่าตอบรับ มือข้างที่ว่างเลื่อนขึ้นมาบีบเฟ้นเนินอกเต่งตึง ส่วนมืออีกข้างก็ทำหน้าที่ดึงแพนตี้ตัวจิ๋วปราการสุดท้ายออกมากองตรงข้อเท้าฉัน ขาเรียวหุบฉับเข้าหากันทันที สัมผัสแปลกใหม่และความโล่งโจ้งมันทำให้ฉันกลัวจนเผลอจิกหัวอีกคนอย่างแรง

“เหริน!”

“มันอาจจะเจ็บ” ใบหน้าคมเงยขึ้นสบตากับฉัน มือหนาเอื้อมมาจับมือเล็กเอาไว้ บีบเบาๆ เหมือนต้องการจะให้กำลังใจ “ถ้าเธอกลัว พอแค่นี้ก็ได้นะ”

“พะ.. พอก่อนได้ไหม” ได้ยินฉันพูดแบบนั้นเขาก็ยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มชวนฝันจริงๆ เหรินจวิ้นไม่ได้มีท่าทีโกรธหรือโมโหใดๆ เขาแค่หยิบแพนตี้มาใส่ให้ฉันเหมือนเดิม จัดเสื้อผ้าให้และอุ้มฉันเข้ามาวางในรถพร้อมกับเปิดฮีทเตอร์

“โกรธฉันไหม” มือเรียวยาวยื่นมาจับมือฉันไปแนบแก้มของตัวเอง นัยน์ตาสีนิลหมองลงเล็กน้อย คงจะกลัวฉันโกรธสินะ... ฉันไม่ได้โกรธเขาหรอก เราเป็นคู่หมั้นกันและฉันไม่ได้หัวโบราณขนาดนั้น แต่ฉันแค่ยังไม่พร้อม...

“ไม่โกรธ” ฉันยิ้มน้อยๆ ลูบแก้มสากเบาๆ เหรินจวิ้นจับมือฉันไปจูบก่อนจะเลื่อนมันลงไปตรงใจกลางลำตัวที่มีมังกรยักษ์หลับใหลอยู่ ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ว่ามันไม่ได้หลับแต่มันตื่น!

“ช่วยหน่อยได้ไหม” น้ำเสียงออดอ้อนกับสายตาเหมือนลูกแมวนั่นทำให้ฉันพูดไม่ออก พอจะเดาได้อยู่ว่าเขาต้องการให้ช่วยอะไร ฉันไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้น เพียงแต่ฉันทำไม่เป็น!

“เอ่อ...”

“ไม่ได้หรอ” นัยน์ตาเหมือนนักล่าหมองลง แสร้งทำหน้าเศร้าน้ำตาคลอหน่วยจนสุดท้ายฉันต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ค่อยๆ ปลดเข็มขัดและกระดุมกางเกงยีนนั่นออก

          มันเหมือนกับเวลาอยู่ใกล้เหรินจวิ้นแล้วฉันไม่มีแรงต้านทาน ยิ่งเวลาสบเข้ากับนัยน์ตาสีนิลทุกอย่างเหมือนกับต้องเป็นไปตามที่เขาต้องการ ฉันดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลยเช่นตอนนี้

          มือใหญ่ช่วยจัดการล้วงเจ้ามังกรตัวเขื่องออกมาให้ ฉันได้แต่กระพริบตาปริบๆ มอง แต่มีหรือคนที่ดูมีประสบการณ์มากกว่าจะให้ฉันทำแค่มอง มือหนายื่นมาจับมือฉันไปวางบนแกนกายตัวเองแผ่วเบา จับมือฉันชักรูดมันไปเบาๆ พร้อมกัน

“อ่าห์...  ดีพอ” ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอีกครั้ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จุดขึ้นตรงมุมปากสวย รู้ตัวอีกทีฉันก็ก้มหน้าจูบเจ้ามังกรนี่อย่างรักใคร่แล้ว มือเล็กยังคงทำหน้าที่ขยับขึ้นลงเบาๆ

          ริมฝีปากเล็กดูดดุนพวงไข่ตูมเต่งทั้งสอง ไล่ขึ้นมาตามโคนที่มีเส้นเลือดปูดโปน เลียวนรอบหัวหยักก่อนจะครอบครองมันเข้ามาในโพรงปาก เหรินจวิ้นครางต่ำด้วยความพอใจ มือใหญ่รวบผมฉันขึ้นไม่ให้เกะกะ มืออีกข้างก็ลูบแก้มเนียนราวกับจะชื่นชมที่ทำให้เขาพอใจ

“อ่าห์.. เร็วอีก”

“อืม.. เก่งมากครับเด็กดี”

          คำชมมากมายหลุดออกมาจากริมฝีปากได้รูป น้ำเสียงแหบพร่าครางต่ำน่าฟังยิ่งทำให้มือเล็กเร่งจังหวะในการชักรูด เอวสอบเด้งรับจนฉันต้องโก่งคอรอรับ มันเหมือนจะอ้วกในทีแรก แต่คนมากประสบการณ์ก็ผ่อนแรงลงเมื่อรู้ว่าฉันไม่ไหว

“ซี๊ดดด อ่าห์.. เร็วอีกครับดีพอ”

          เหมือนขีดความอดทนของพ่อนักล่าแวมไพร์จะหมดลงแล้ว น้ำรักถูกปลดปล่อยออกจากท่อกายร้อนเต็มโพรงปาก ฉันเลยต้องกลืนมันลงไปอย่างเสียไม่ได้ รสชาติคาวเฝื่อนยังคงติดอยู่ในปาก แต่ดูเหมือนยังไม่หมดริมฝีปากอิ่มเลยดูดตรงส่วนปลายจนเกิดเสียงดังน่าอายเพื่อให้พิษแวมไพร์นี่ออกมาหมด

.......................

เนื้อหายังไม่จบนะคะ กลับไปอ่านในเด็กดีต่อได้เลยจ้า