Chapter 11 CUT SCENE “ เป็นของฉันนะดีพอ ” สิ้นเสียงทุ้มริมฝีปากหยักได้รูปก็ทาบทับลงมาอีกครั้ง มันทั้งอ่อนหวานและร้อนแรงเกินครั้งไหนๆ น้ำใสไหลเลอะแต่กลับไม่มีใครสนใจ ฉันอาจจะพ่ายแพ้ให้เหรินจวิ้นจริงๆ ก็ได้ “ ระ... เหริน ” ฉันเอ่ยเสียงกระท่อนกระแท่นหลังจากคนตัวโตผละริมฝีปากออกไป นิ้วเรียวยาวไล้วนสะกิดจุดอ่อนไหวผ่านเนื้อผ้าจนต้องจิกเล็บลงบนวงแขนแกร่งเพื่อระบายความรู้สึกที่มันตีตื้นขึ้นมา ไม่มีการตอบรับใดๆ รู้ตัวอีกทีฉันก็นอนราบกับกระโปรงรถโดยมีคนตัวโตคร่อมทับอยู่แล้ว อากาศเย็นโดยรอบไม่ได้ทำให้ร่างกายที่อุณหภูมิสูงกว่าปกติของฉันตอนนี้สะทกสะท้านเลย “ ดีพอ ” นัยน์ตาสีนิลจ้องมองตรงมาที่ฉัน ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาถอดแหวนออกไปเมื่อไหร่ สายตาแน่วแน่ที่ส่งตรงมากับสัมผัสนุ่มหยุ่นบนหลังมือมันทำให้อบอุ่นและรู้สึกเชื่อใจ “ มันจะโอเค ไว้ใจฉันไหม ” “ เหริ- อ๊ะ !” ยังไม่ทันจะได้เรียกชื่ออีกคนก็ต้องเปล่งเสียงครางออกมาแทน มือซนเลิกเดรสเอ็มไพร์ลายดอกไม้ที่ฉันใส่มาขึ้นก่อนจะฝังหน้าลงกับแพนตี้ลายลูกไม้ตัวจิ๋ว ...